موفّق بن احمد خوارزمى حنفى ـ که اهل سنّت او را صدر الأئمّه خوانده اند ـ در کتاب «مقتل الحسین(علیه السلام)» از ابى سلمى ـ شتربان رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) ـ روایت کرده است که گفت: من از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) شنیدم که مى فرمود:

«شبى که مرا به آسمانها سیر دادند، خداوند عزیز ـ جل ثناؤه ـ فرمود: پیامبر به آنچه از جانب پروردگارش به او فرو فرستاده شد، ایمان آورد.

من گفتم: و مؤمنان (نیز ایمان آوردند).

خداى متعال فرمود: راست گفتى اى محمّد! چه کسى را به جانشینى خود در میان امّت گذاشتى؟

گفتم: بهترین آنها را.

خطاب رسید: على بن ابى طالب را؟

گفتم: آرى پروردگارا!

فرمود: اى محمّد! من نظرى به زمین افکندم و از میان اهل زمین تو را برگزیدم و نامى از نام هاى خود براى تو برگرفتم; پس من در جایى یاد نمى شوم مگر آن که تو هم با من یاد شوى، من محمودم و تویى محمّد. بار دیگر نظرى به زمین افکندم و «على» را برگزیدم و نامى از نامهاى خود را براى او برگرفتم; پس من اعلا هستم و او على است.

اى محمّد! من تو را و على، فاطمه، حسن، حسین و امامان از فرزندان حسین را از نور خود آفریدم و ولایت شما را بر اهل آسمانها و زمین ها عرضه داشتم، هر که آن را پذیرفت در نزد من از مؤمنان است و هر که نپذیرفت در نزد من از کافران است.

اى محمّد! اگر بنده اى از بندگان من، مرا آن قدر عبادت کند تا از پاى در افتد و یا بدنش مانند مشکى خشکیده گردد، سپس در حالى که منکر ولایت شماست نزد من آید، او را نمى آمرزم مگر آن که اقرار به ولایت شما نماید.

اى محمّد! آیا دوست دارى که آنها را ببینى؟

گفتم: آرى پروردگارا!

فرمود: به طرف راست عرش توجّه نما.

چون به طرف راست عرش خدا نگریستم، على، فاطمه، حسن، حسین، على بن حسین، محمّد بن على، جعفر بن محمّد، موسى بن جعفر، على بن موسى، محمّد بن على، على بن محمّد، حسن بن على و مهدى(علیهم السلام)را دیدم که هاله اى از نور آنها را احاطه کرده است و آنها ایستاده، نماز مى خوانند و او ـ یعنى حضرت مهدى(علیه السلام) ـ در وسط آنها مانند ستاره درخشان بود.

پس خداوند فرمود: اى محمّد! اینها حجّتهاى من هستند و مهدى انتقام گیرنده عترت تو است. به عزّت و جلال خودم سوگند! او حجّتى است که ولایتش بر اولیاى من واجب است و اوست که از دشمنان من انتقام خواهد گرفت».

آرى خواننده گرامى! مهدى موعود منتظر(علیه السلام) فرزند بلافصل امام حسن عسکرى(علیه السلام)است و رسول گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم)نیز در ضمن حدیث مفصّلى که شیخ الاسلام حموینى شافعى و گروهى از علماى امامیّه آن را نقل کرده اند، نسب شریف او را به طور صریح و روشن این گونه بیان فرموده است:

خداوند تبارک و تعالى در صلب امام حسن (عسکرى(علیه السلام)) نطفه اى مبارک، میمون، پاک و پاکیزه قرار داده که هر مؤمنى که خداوند از او پیمان ولایت اهل بیت(علیهم السلام) گرفته، از او خشنود مى شود و هرکس که درباره او تردید داشته و منکر وجودش گردد از او روى مى گرداند.

او امامى پارسا، پاکیزه، هادى و مهدى است که مورد پسند درگاه خداوند است. آغاز و انجامش عدالت است; به عدالت حکومت مى کند و به عدالت فرمان مى دهد، او خداى تعالى را تصدیق مى کند و خداوند هم او را در فرمانى که صادر مى کند تصدیق مى نماید . . . همراه او صحیفه و نوشته مهر شده اى هست که شماره اصحاب و کلیّه خصوصیّات و ویژگى هاى یارانش، با اسم، نسب، شهر، شغل، زبان و القاب در آن نوشته شده است . . .»